Categorie: De Rozenhof

Mijn handen lagen op uw zachte haren, Als op het rad de zaalge martelaren, Zoo smartelijk en glanzende verbleekt, En rustig of zij reeds gestorven waren.

Nooit kwam een dronk de ziel zóó duur te staan, Als ’t water uit beminnens oceaan. O lafenis, die wreeder dorst verwekt, Totdat wij aan den dorst ten gronde gaan.

Besnuffel hemels heil maar onverdroten. Den Heiland hebt gij telken dag verstooten. Ziet ge niet hoe Hij onder u verwijlt: Hongrig en naakt, melaatsch en uitgestooten?