Voor Viool
Morgen
Hebt gij niet het eerste onzeekre
Veêlen van den jongen wind gehoord?
Klanken broos en reê te breken,
Als het week en dringend smeeken
Van een teêr en aarzlend liefdewoord?
En de onmeetelijke bleeke
Hemelen staan sidderend bekoord,
En geen wezen waagt te spreken,
Docht onze oogen geven teeken,
Dat dit schuchter lied ons leed verwoordt.
Lief, laat éenen dag de onzeekre
Teederheid van blikken en van woord
Voor uw streelingen verbleeken.
Laat mij, als mijn oogen smeeke,
Lezen in uw oogen, dat ik ben verhoord.
Hebt gij niet het eerste onzeekre
Veêlen van den jongen wind gehoord?
Klanken broos en reê te breken?
’t Is het week en dringend smeeken
Van een teêr en aarzlend liefdewoord.