1/10 vroegste gedichten van Willem de Mérode Langs t oude kerkje werpt de manelamp Zilverig schijnsel. Lichtstraal dartelt neer Door zacht-bewegend loover. Heen en weer Kringelt een vleermuis door den avonddamp. Twee mannen staan te praten, lachen klinkt. Ginds klapt
Categorie: Dorp bij Zomeravond
Op de fiets
2/10 vroegste gedichten van Willem de Mérode Een lange weg, wit in het zonnelicht. Een huisje, in dopen deur een grooten hond; Een pleintje, jongens, rollend langs den grond; Een man, die toekijkt, pret op t rood gezicht. In t
Heimwee
3/10 vroegste gedichten van Willem de Mérode t Smal wegje slingert vreemd door t korenland; t Rood van een klaproos toont zich hier en daar; Een eenzaam paartje wandelt en haar hand Rust op zijn arm. Nu ziet hij enkel
Kruisdragen
4/10 vroegste gedichten van Willem de Mérode Een kruis drukt op mijn schouder; k ga gebogen! Mijn voeten slepen en mijn handen beven. Ik draag het kruis den langen weg door t leven En staar vooruit, met moeden blik in
Regendag
5/10 vroegste gedichten van Willem de Mérode Het regent; van de boomen ritslen neer De droppels in het water van de gracht. En kleine kringen komen, telkens weer; De blaadren buigen van der dropplen vracht. Het brugje glimt van water.
Lied!
6/10 vroegste gedichten van Willem de Mérode Wij menschen, kindren van het heden, Juichen den toekomst tegemoet. Wij zien naar verre en vertreden De roos, die geurt aan onzen voet. Ach, konden we ons als kindren geven Aan zomerdag en
Stil zijn
7/10 vroegste gedichten van Willem de Mérode Golf heen en weder, gouden korenmeer; Versmelt u, zonnegoud, met t goud der aren; Zucht, zomerwind, uw zangen door de blaâren; Fladdrende vlinder, daal in bloemen neer. Huw, stilte, u aan beweging. Werk,
Gestorven
8/10 vroegste gedichten van Willem de Mérode Gestorven!…. Leg haar hoofdje neer, Bleek in de bleeke maneschijn. Geen angstig roepen wekt haar meer; Schrei niet; t moet rustig om haar zijn. Voor t laatst die bleeke mond gekust, Fluister nog
Lazarus!
9/10 vroegste gedichten van Willem de Mérode Grafdoeken, weg! t Woord van den Meester klonk: Kom, Lazarus, kom uit! Gij kent zijn macht O, bleeke dood! Uw Heer staat daar en wacht .. Hergeef uw prooi, gij donkre grafspelonk! En hij
Zielevreugd!
10/10 vroegste gedichten van Willem de Mérode Een groote vreugd glanst in mij; k Vind er geen reden voor. Ik ben zoo blij, zoo zielsblij En ik weet niet waardoor. Boven de donkere wereld van zorgen Smelt met mijn ziel