Categorie: De Steile Tocht

Gij gingt de velden langs, Gij hebt den hof doorschreden. Het koren deinde zwaar en kreeg een dieper glans. Het ...
verder lezen

Hij kende 't schoon beweeg van edelvrouwen, Van koningen en dartel ambachtsvolk; Van minnenden en sluipers met de dolk In ...
verder lezen

Hij was zoo teeder van geweten, dat Hij 's Heeren avondmaal niet uit wou reiken Toen zwaargetabberd met hooghartig kijken ...
verder lezen

't Is niet te zeggen, Heer, hoe zoet Gij voor de ziele zijt, Ze is als een roos die bloeien ...
verder lezen

O hart, dat naar Gods liefde smacht, En luistert als de wereld lacht En voelt U opgetogen Bij 't lachen ...
verder lezen

Mijn armoe deed U pijn, En mijn verkleumde leden Wilde Uwe deernis kleedgin In donzig hermelijn. O God, wat valt ...
verder lezen

Hij was zóó vol van hooge majesteit, Dat hij zijn leven met geen mensch kon deelen, In schonnen waanzin bouwde ...
verder lezen

Trillend verrees hij uit den witten dauw. De hanen kraaiden luid en achterdochtig. De koeien in de melkbocht brulden tochtig ...
verder lezen

Om hitte en onrust uit te sluiten, Doen wij de zware luiken dicht. Nu dringt uit het rumoerig buiten Alleen ...
verder lezen

Ze zijn veel trotscher dan de rozen En zeer gelukkig en alleen. Stil heeft eenelk zijn deel gekozen Van 't ...
verder lezen

Hij heeft de dieren en de stille dingen Met sterke aandachtigheid tot zich genomen En lichtend zijn zij weer aan ...
verder lezen

Hij werd hoogmoedig, want hij was alleen, En zwak, en dong reeds vroeg naar eer en rechten. Spijtig dacht hij ...
verder lezen

Als ik de bouten uit de klampen Licht en de luiken opensluit, Uw stralen, dat met damp moet kampen, Is ...
verder lezen

Dank, God, dat eindelijk ontbloeit Al wat mijn lot besluit. Lang ingekort en opgesnoeid, Schiet ik sterk tot U uit ...
verder lezen

Als grijze zijde door het licht Gesleten en gebleekt is deze Verbeelding van een aangezicht, En schaduw van een teeder ...
verder lezen

Toen heeft zijn hart, lang door zijn angst belet, Een wraakschreeuw naar den hemel uitgestooten En in Gods ooren donderden ...
verder lezen

Wat is het zoet, uit 't koele lommer Te zien, hoe 't licht het dal bedekt, Terwijl het ronken van ...
verder lezen

Moest gij u daarom zoo vermoeien Met roekeloos en snel te bloeien, Dat der ellenden zware tooi En aller vreugden ...
verder lezen

't Is alles eenvoud wat uw stoerheid sierde, En alledaags bij werelds wufte pronk: Het zwaatlend koren rond de heilge ...
verder lezen

Men kwelde hem om raad, terwijl hij wrocht. Titus las voor; hij griste in kemelshaar. Zijn geest bezwierf den hemel, ...
verder lezen

Al knarsend langs den muur te zwaaien In rustloos heen en weder gaan, Daar wind mijn roestgen stang doet draaien, ...
verder lezen

Stug in den grond gestooten, Met wortels ruig als pooten En zwaren klauw, Dicht op elkaar gedrongen En wild ineengewrongen ...
verder lezen

Zij kennen niet de delicate zwier van de gebaren, en het soepel spreken. De woorden die zij uit hun harten ...
verder lezen

Rondom hen werd de wereld wit. God strooit zijn englen neer als rijm. En aarzlend nam hun hart bezit Van ...
verder lezen