In oude tijden zong men zijn verlangen
In zoelen nacht voor liefste’s raam of deur
En met den weemoed van de rozengeur
Rees de melancholie der minnezangen.
Een stem snikte bij ’t lokken van de luit,
Wat alle minnaars eindeloos herhalen:
Ik moet mijn minnen met den dood betalen,
Wanneer gij niet uw strenge hart ontsluit.
Sterven is licht! maar dit: wanhopig leven!
Gelukkig lachen en met een geheven
Gelaat kalm door de menigte te gaan,
En voelen hoe het onbarmhartig zengen
Van liefde nooit den dood zal kunnen brengen,
En èèuwig branden.., wie durft dat bestaan?