Rustig zit de heele klas te schrijven.
Jongens buigen over ’t blanke schrift.
IJverig hun lenig-jonge lijven;
Bij de meisjes krast de harde grift.
Annie kan ’t niet laten om te kijken,
Fluistert even met de blonde Brecht:
– Zeg, wil jij eens naar mijn lintje kijken
En ’t wat vaster strikken om mijn vlecht? –
Heel voorzichtig tasten Brechtjes handen
In het voor haar hangend fijne haar,
En ze strikt de blauwe zijden banden
Met een blik naar mij: ik knipoog maar.
En dan gaan weer ijvrig, griffels tikken,
Kleine handjes rusteloos hun gang.
Dan een grapje, met verstolen blikken,
Doet weer lachjes leve’ in ’t oog, op wang.
Willem wil aan Henk een appel geven
En nu, denkend dat ik hem niet zie,
Legt hij, na wat schichtig kijken, even
’t Kleine handje op groote Henk zijn knie.
Zoo wordt ’t wichtig evenwicht gebroken
Van de tijden die eentonig gaan,
Door een lach, een woordje zacht gesproken. –
Ach! ‘k heb vroeger zelf ook school gegaan.
English version
Quietly the class is writing,
boys bent over writing-books,
diligent their supple bodies and intent their faces’ looks,
with the girls slate-pencils grating.
Annie must needs turn around towards her mate,
whispers just a moment with Charlotte:
– Say, please will you look at my loose knot,
tie it tighter round my plait?
Carefully Charlotte’s hands
feel the fine blond hair in front of her;
with a look at me, who just winks at her,
she ties firmly Annie’s silk, blue ribbons.
And there go the ticking slate-pencils again,
in the little girls’ hands, moving restlessly,
Then a small joke makes them chuckle stealthily,
make their eyes and cheeks live with fun again.
Wee Will wants to give a pear to Luke;
now he taps, supposing that I do not see,
Lucas, his big comrade, on the knee,
with his little clutches, after some shy looks.
So, by just a laugh, a care-free song,
by a word, quite gently spoken,
is the weighty poise of drab times broken.
Ah! Did I not go to school myself, when I was young?