Dank, God, dat eindelijk ontbloeit
Al wat mijn lot besluit.
Lang ingekort en opgesnoeid,
Schiet ik sterk tot U uit.
Als een fontein zijn waaier spuit,
Botte om mij loot en rank.
Maar weggetikt werd elke spruit.
Mijn stam bleef vrij en frank.
En ‘k werd getooid met ’t schamel snoer
Van snoei en wasdoms merk,
Hoe meer ik machteloos ervoer
Uw teer en schamper werk.
Al driftiger, al heviger
Was ’t leven dat ik zoog.
Doch Gij weerhield mij steviger,
En perste ’t sap omhoog.
Maar nu, na jaren ongeduld,
Laat uw bedwang mij los.
En eensklaps ben ik ingehuld
In schaamte om eigen blos.
Naakt, en in nood, een roode vlam,
Bied ik mijn liefde, en tril
Vol vreezen, of Uw aandacht kwam
Tot wat genomen wil.
Ik hef de schaal met eigen bloed
Dat ik met vreugd verschonk,
En murmel: drink Uw lang tegoed,
En leeg mij in één dronk !
O weiger niet mijn geurigheid
Al is zij aardsch en zoel.
Ze is smartelijk voor U bereid.
Drink, Heer, en maak mij koel !
Ik rek mij hooger tot Uw hal !
Laat mij nu niet vervreemd,
Of ‘k ruk mij los, totdat ik val,
Een sneeuwbui, in Uw beemd !
En weigert Gij den toegang nog,
‘k Ontblader voor uw deur.
O God, mijn ziel bereike U toch
En steig’ tot U als geur!