Toen sloegen wijd de glazen deuren open.
Snel trad het slanke prinsje op t balkon,
Frommelde blozend aan zijn strik en knoopen,
Maar lachte helder als de lentezon.
En eensklaps lachten al de menschen mede.
Toen boog hij dankend, gratievol en ter.
Zijn handen wuifden groeten naar beneden,
En hij vermaakte zich en lachte weer.
En voor de oogen van de saêmgestroomde
Menigte was hij een genadig vorst,
Zóó heerlijk, dat men naar het goudomdroomde
Gelaat alleen in eerbied staren dorst.
Totdat hun donkere en half beschroomde
Liefde in gejubel helder openborst.