9/10 vroegste gedichten van Willem de Mérode
Grafdoeken, weg! t Woord van den Meester klonk:
Kom, Lazarus, kom uit! Gij kent zijn macht
O, bleeke dood! Uw Heer staat daar en wacht
..
Hergeef uw prooi, gij donkre grafspelonk!
En hij herleeft, die stervend nederzonk!
Naar buiten treedt hij, waar het leven lacht.
En Hij, wiens oog nog straks van tranen blonk,
Verblijdt zich met de blijden, glimlacht zacht.
Gestorven was mijn hart door levensleed;
t Was dood en koud en lag in t zondegraf,
Wist niet van liefdes warmte en levens licht!
Maar op Gods machtwoord valt de grafsteen af;
Niet langer draagt mijn ziel het doodenkleed.
En Jezus staat, een glimlach op t gezicht.