October met uw donkerblauwe dagen,
Uw koesterende warmte en koelend licht.
t Hart kan uw heerlijkheid haast niet dragen.
Gij zijt té schoon voor ons verweend gezicht.
O, tranen kunnen onze ziel niet zuivren,
Zij maken ons ellendig en zo zwak,
Dat wij voor uw milde weelde huivren,
Als uw wit licht in stille kleuren brak.
Gij hangt de weke bleekten uwer misten
Verdoezelend langs bos en bonte baan,
Dat niet de ziel door aardes schone listen
Zich laat verhindren om tot God te gaan.
Aarde, zo hartelijk en troostend teder,
Moederlijk bij oktobers avondval!
Ziel zag God vluchtig, wanneer komt Hij weder?
Het schemert, wanneer dat Hij komen zal?
De avond staat rood ontloken in het westen,
De lichte wind wordt wakker in de oost,
O, ziel! Uw beemden bloeien ook ten leste.
Uw rozelaar staat bloedend overbloosd.
God zal de dauw van zijn gena doen vloeien,
Dat de eglantier hem met zijn geur verrukt.
Ziel t is oktober! Haast u dan te bloeien!
Berst uit in bloei, ziel, want God komt en plukt.