Voorzichtig, zooals men een kostbaar boek
Opent, was de verdoofde (laag na lagen
Werd omgevouwen, critisch gageslagen)
Opengelegd voor het laatst onderzoek.
En in hem blikten dwaze en wetende oogen,
En zagen wij hij zelf wist noch vermoedde:
Hoe wonderlijk en griezlig hij zich voedde
De bloedguts, en hoe groots de longen zogen.
En al dit roode en blauwe hief zich hoog
En schudde en schikte zich in diep verzinken
Onder een wit gezicht dat niet bewoog.
Toen sprak de prof en liet ’t lancet weer blinken:
Kijk, dàt moet weg, daar bij de maag, die zweren.
Er ’s niet veel kans, maar kom, ik zal ’t proberen.