Gedichtendatabase Willem de Mérode
schrijver en dichter 1887-1939
Gij hield van daden en ik hield van droomen.Gij kendet vreugde, ik alleenlijk smart.Terzelfder ure heeft ons beider hartMet zachten drang de liefde voelen komen. Een oogwenk gleed gelijk een wazig doomenVerwondring langs uw oogen en verwardHebt gij gebloosd en
Lees meer Sonnet: Gij hield van daden en ik hield van droomen
De dagen zijn te lang, en krap mij toegemeten De doove rust des slaaps, van dalend licht tot licht Zoo spoedig kan ik niet verdroomen en vergeten. ‘k Ontwaak, een zieken gloed op ’t beenig aangezicht. En elken dag, als
Hij deed zijn hoogheid dalen Naar mijne nederheid. Hij iet zijn glans vervalen Tot bloode teederheid. – Doch zijn zijn kinderoogen Nòg klaarder dan der heemlen diepste blauw Zij liggen iedren morgen overtogen Met werelds smartelijkste en helste dauw. Zijn
Kom nu, kom nu, De tijd is vol. Daar zal geen uur meer komen, Dat van de bloei van dag en nacht Late avond zulk een gave pracht Heeft saamgenomen. Nu, in dit schaduwloze licht, Laat uw gezicht Glimlachend naar
Een enkle lamp werpt zijn armzalig geel- Koperen schijnsel langs de kale muren. Met wijd geopende oogen zitten heel Scherp jongens naar het verre bord te turen. Stoffige lege banken, waarop veel Inktvlekken en ingesneden figuren, Werpen hun schaûwen langs
Wat ben ik ver gegaan, wat heb ik véél gezworven, Mij heugt niet meer ’t begin noch ’t doel van dezen tocht. En ‘k hunker (die ik min, zijn reeds voorlang gestorven) Naar de benauwenis der laatste ademtocht. Doch eiken
Is er een nood, die meerder nijpen kan dan deze: In liefde lusthof zijn een eenzaam man En een bevreesde? En mogen niet de martelende pijn Aan andren toonen, Maar moeten trotsch van hart en hoog van oogen zijn, Als
Ik weet, dat gij niet komen zult, En wacht tóch op uw komen. En mijn verbeidend ongeduld Waakt nog in diepste droomen. Ik lig en slaap, en, onbewust Hoor ik op elk geruchten En beef vervaard naar de ijdlen lust
Zooals een man een keten van fijn goud Wil uit een grote gave plaat gaan drijven, En dag aan dag zich diep gebogen houdt Over zijn werkt, dat moeilijk wil beklijven, En toch geen tijd en arbeid hem berouwt, Zijn
Uw oogen hebben heel den weemoed der woestijnen Wier weemlende eenzaamheid maar weinig vreugde voedt, De felle flikkering van vlijmend zonneschijnen, De bitse beet van zand, dat laait in lichten gloed. Zooals de zandzee kent geen rimpeling noch deinen Tot,