Categorie: Langs Den Heirweg

't Wordt laat, het huisgezin gaat rusten. De mannen klopten doodbedaard Hun houten pijp uit bij den haard, Terwijl de ...
verder lezen

Ze wisten niet, dat God kan bloeien Uit mannen zoo verweerd en grauw, En dat zijn Geest een vale vrouw ...
verder lezen

Hij werd vertroeteld en ontzien, de grijze, Wiens scherpte men, waardeerend, liefst ontweek. Hij scheen een lompe ronde zonnewijzer Die ...
verder lezen

Na de bedwelmingen en haar extazen Lag zij ter aarde als een geschonden rijs, Een uitgebloeide tak, en hun verbazen ...
verder lezen

…dat ick Godt den Heere, Der Hoogster Majesteyt Heb moeten obediëren In der gherechtigcheyt. Ik koos het heerschen niet, ik ...
verder lezen

Hier zijn wij lijdelijk; ontzworven Blindlings aan moeders blinden schoot, Wordt ongewild in u verworven 't Geheim van slaap en ...
verder lezen

Wij smeeken: met Uw Geestes gloed Verteer ons als een offerande. O, dit is onze diepe schande Dat wij zoo ...
verder lezen

Nader niet een tak te breken, Alzijds weer ik mij met steken. Nimmer sta ik tot een staf Wortelhout of ...
verder lezen

Zij was zoo jong en zoo bedorven. Ze zei: ze had te lang gezworven. Haar oogen waren al gestorven. Zij ...
verder lezen

Hij is de sterkte van zeer velen, Die allen hun geduld en kracht Tezamen doen en samen deelen, En worden ...
verder lezen

Handelingen 17: 28. Hij dacht: hoe vind ik God, waar is de Heer? Daalt Hij tot mij, of vaar ik ...
verder lezen

Wij denken niet meer om een lied, En kunnen nauw'lijks kracht verzaam'len Om wat te momp'len of te staam'len. Wij ...
verder lezen

Dit is een hemelsch droomgezicht. Een blinde neveling van licht Heeft zich tot witte zon verdicht En wentelt langs ons ...
verder lezen

Zij maakten eerst een weinig rouwmisbaar En trokken, wat hij nimmer had geduld, Een rechte scheiding in zijn stugge haar ...
verder lezen

Van de rivieren afgesneden, Eenzelvig, maar onaangetast, Handhaaft de plas zich in 't gemeden Moeras, waar 't riet haar eng ...
verder lezen

Gij hebt het daglicht weggenomen, En over onze levenstijd Begint erbarmend uit te stroomen De rust die Gij uw volk ...
verder lezen

Ons levenden, o Heer, gedenk, Dat niet de vijand moorde of krenk' Het weerloos lijf, de zielen, Van hen die ...
verder lezen

Hij ligt graag op de leuning van mijn stoel, Een warme sneeuwbal, die zich kan ontwinden En naar het lege ...
verder lezen

Zij waren jongens van het land, Die meer dan wij van paarden wisten. En 's avonds liepen heele risten Met ...
verder lezen

Terwijl ze aan 't fundament nog wroetten, Keken, met oogen van de mortel blind, De bouwers op in zonneschijn en ...
verder lezen

Niemand hoeft meer in 't donker gaan, Wijl overal Uw lampen staan. Een hart, door U ontstoken, zal Naar Uw ...
verder lezen

Hij zoekt U (en 't is Uw bestieren) Die onverschillig U verliet, Over Uw voetspoor traden vele dieren. Hij vraagt ...
verder lezen

Die gelooft zal leven, Maar wie heeft geloof? Hoeveel koren is gebleven In een gedorschte schoof? Op den vloer van ...
verder lezen

Ik kloeg: o God, die pijn En dat benauwen, en Dat U niet schouwen, en Van al verlaten zijn En ...
verder lezen